Vic(toria) wordt oma

Boodschappen doen

Het is zaterdagmorgen. Na eerst heerlijk relaxed met mijn gezin te hebben ontbeten met verse croissantjes en zelfgeperste jus d'orange begeef ik me, met de welbekende blauwe winkelkratten in mijn handen geklemd, naar mijn auto. Opgewekt, met op de achtergrond de klanken van Freek & Susanne die door de speakers galmen, rijd ik naar de voor mij zo bekende supermarkt. Het is druk vanmorgen. Overal zie je links en rechts de paasaanbiedingen verschijnen. Ik zie dat de mensen zich aan het oriënteren zijn voor het komende Paasdiner. “Wat gaan we eten met Pasen? Blijven we thuis of gaan we uiteten? Als we thuis eten gaan we dan eten bestellen met Pasen of gaan we zelf de eieren koken?” Allemaal vragen die ik mij niet hoef te stellen. Dit jaar wordt het met Pasen in Huize Willems: het Limburge Asperges Seizoensbox Menu.  Een nieuw seizoen vraagt om nieuwe eetgewoontes toch?!

Bijna lente

Het moet nog mei worden maar je ruikt het voorjaar, zelfs in deze onnatuurlijke ruimte als de supermarkt. De tulpenbossen, die in allerlei vrolijke kleuren tentoongesteld staan in lelijke grijze plastic emmers, wachten geduldig op hun kopers om daarna te gaan stralen in een prachtige vaas bij hen thuis. Wat een kleurenpracht. Spontaan overvalt me een gevoel van geluk. Bijna lente, bijna zomer… bijna OMA. Half juli wordt mijn zoon vader en ik word voor de 1ste keer oma. HOE LEUK!!! Ik kan het dus ook niet laten om na het boodschappen doen even aan te wippen bij de Prénatal die gevestigd is naast de supermarkt. Ik kijk mijn ogen uit: 'Wat een leuke kleertjes hebben ze hier!' 

Het leven is mooi

Na 'iets liefs' uitgezocht te hebben in maatje 50 (een héle kleine babymaat) begeef ik me naar de kassa waar een vriendelijke medewerkster het door mij uitgezochte ieniemienie babypakje in een duurzaam tasje, voorzien van blauwe en roze hartjes, verpakt. “Veel plezier ermee”, zegt de verkoopster vriendelijk terwijl haar ogen lijken af te dwalen naar dat gedeelte van mijn lichaam waar ik niet het allertrotst op ben. “De vriendin van mijn zoon is zwanger, het is een cadeautje voor de kleine”, stamel ik. Ze lacht en zegt: ”Een jonge oma dus!” Enigszins gevleid dat ik ‘jong’ genoemd wordt maar ook enigszins gekwetst omdat ik haar zie denken dat ik, vanwege mijn XL buikomvang, ook eventueel 'de zwangere' had kunnen zijn, pak ik het tasje van haar aan en loop naar de auto. Terwijl ik de autosleutel omdraai en de klanken van hetzelfde muziekduo als op de heenreis in mijn oren klinken, overvalt me voor de 2e keer een gevoel van geluk. Waarom? Ik heb zojuist kleertjes gekocht voor mijn 1ste kleinkind, hoe bijzonder is het dat ik dit mag doen. Dat wordt volgend jaar Pasen weer eieren verstoppen…ik heb er nú al zin in. Wat kan het leven soms toch mooi zijn. En SOMS is nú VANDAAG.